22 чэрвеня роўна ў 4 гадзіны … У Дзень усенароднай памяці ахвяр Вялікай Айчыннай вайны мітынг-рэквіем прайшоў ля мемарыяльнага комплексу ў аграгарадку Пакалюбічы. З трагічнай для ўсяго нашага народа даты прайшло ўжо 79 гадоў, але памяць пра яе нятленна. Даніну гераізму і стойкасці нашага народа ў гады вайны аддалі прадстаўнікі раённай вертыкалі, прафсаюзных і грамадскіх арганізацый, сілавых структур і працоўных калектываў, духавенства, мясцовыя жыхары. Людзі падыходзілі да месца вайсковай славы моўчкі, неслі кветкі і лампады.

У гэтай нямой перадсвітальнай цішыні ўсё было ціхамірна. Начное мірнае неба пачынала святлець, у паветры разліваліся першыя перасвісты птушак. Мітынг-рэквіем адзначыўся лейтматывам: “спыніся, памаўчы, амаль памяць загінуўшых, успомні аб іх гераічным подзвігу ў імя жыцця будучых пакаленняў”.

Старшыня Гомельскага райвыканкама Алена Алексіна падкрэсліла, што ў першыя дні вайны наша краіна прыняла на сябе вераломны ўдар фашысцкай Германіі:

– За гады вайны на тэрыторыі Гомельскага раёна з 10 277 вясковых двароў спалена больш за чатыры тысячы. На прымусовыя работы ў Германію было вывезена 6425 чалавек. За гады акупацыі загінула 525 мірных жыхароў, на франтах і ў партызанскай барацьбе загінулі больш за пяць тысяч чалавек. Нягледзячы на велізарныя страты, дух народа не быў зламаны.

Кіраўнік раёна заклікала не забываць трагічныя старонкі гісторыі і захаваць для будучых пакаленняў спадчыну ветэранаў, працягнуўшы традыцыю стваральнай працы ў імя росквіту роднай зямлі.

Мемарыяльны комплекс у Пакалюбічах – святое месца, яркае сведчанне подзвігу савецкага народа. У гераічны летапіс Вялікай Айчыннай вайны ўпісаны iмёны амаль 700 чырвонаармейцаў, якія загінулі пры вызваленні Гомельшчыны ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў, і 300 мірных жыхароў, якія загінулі ў гарніле Вялікай Айчыннай вайны. У Пакалюбічах у жніўні 1941 года праходзіла лінія абароны Гомеля, якую ўтрымлівалі войскі 21-й арміі сумесна з батальёнамі палка народнага апалчэння. У кастрычніку 1941-га нямецкія акупанты спалілі вёску, а 6 лістапада гэтага ж года забілі 12 жыхароў. Цяжкія баі вяліся тут і 26 лістапада 1943 года. У памяць аб загінуўшых земляках у 1959 годзе ўсталяваная скульптурная кампазіцыя і пліта з іх імёнамі.

Подзвіг, які назаўжды застанецца ў сэрцах людзей, ушанавалі хвілінай маўчання. Удзельнікі мітынгу памяці і смутку ўсклалі кветкі да брацкай магіле: «Дзякуй за мір загінуўшым і цяпер якія жывуць героям-вызваліцелям!»

Кажуць, кожная чалавечая жыццё — гэта асобны свет. Чатыры гады Вялікай Айчыннай вайны заўчасна забрала мільены светаў. Чыстых, светлых, тых, што любяць, якія марылі жыць і рабіць сваю радзіму больш прыгожым…

— Што такое для нас, нашчадкаў Перамогі, памяць пра вайну? — спыталі мы ў удзельнікаў мітынгу.

Старшыня Гомельскага раённага аб’яднання прафсаюзаў Ларыса Леглік:

– Гэта, перш за ўсё, не праходзіць боль. Бо ў кожнай беларускай сям’і ёсць свой герой, свой загінулы не толькі на фронце, але і ў акупаваных гарадах і вёсках, пад бамбёжкамі, ад голаду і раненняў…

Першы сакратар раённай арганізацыі ГА “БРСМ” Ганна Савенка:

— Прыклады мужнасці, праяўленай у гады Вялікай Айчыннай, можна прыводзіць бясконца. Мой прадзед Васіль Андрэевіч Чыстоў удзельнічаў у баях за вызваленне Беларусі, дайшоў да Берліна. Быў узнагароджаны медалём “За ўзяцце Берліна”, ордэнамі Славы, ступені і Чырвонай Зоркі, медалямі “За вызваленне Варшавы”, “За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941-1945 гг.”. Як і многія ён не любіў успамінаць пра вайну.

Жыхар аграгарадка Пакалюбічы Фелікс Шэрман:

– Падчас вайны пад Ржэвам у 1943 годзе загінуў мой бацька Ісаак Маркавіч Шэрман. Мая мара – пабываць там, на месцы яго пахавання ў брацкай магіле. Што для мяне памяць пра вайну? Гэта, перш за ўсё, захаванне гісторыі, якая захавана ў імёнах усіх тых, хто змагаўся за Радзіму. Усё сваё жыццё я прысвяціў увекавечванню памяці сваіх землякоў, таму зберагчы мір на нашай беларускай зямлі і перадаць памяць аб ваенным ліхалецці маладому пакаленню – наш святы абавязак.

У Дзень усенароднай памяці ахвяр Вялікай Айчыннай вайны па традыцыі мы запальваем памінальныя лампады … вельмі веру, што іх святло і цяпло нашай памяці адчуваюць тыя, хто не дажыў да Вялікай Перамогі.

http://sozhnews.by