Муж і жонка Віктар і Святлана Тарапына аднавілі ткацкі станок і адраджаюць старажытнае рамяство
Гамяльчане Віктар Тарапына і яго жонка Святлана некаторы час таму набылі дом у пасёлку Баштан Грабоўскага сельсавета і змянілі гарадскую прапіску на сельскую. Нямала прац, энергіі і фантазіі выдаткавалі жонкі на інтэр’ер пакояў, зрабіўшы стаўку на аўтэнтычнасць і сельскі каларыт. І адзін з галоўных прадметаў гонару-дзеючы ткацкі станок.

Віктар Таропына змог рэалізаваць сваю даўнюю мару: уладкаваць дом у вёсцы і захаваць тое, што калісьці складала неад’емную частку жыцця вяскоўцаў.

– Я даўно збіраю рэчы з багатай гісторыяй, – кажа Віктар Таропына. – У мяне захавалася посуд і хатняя начынне, вырабленая ў пачатку мінулага стагоддзя. Бываючы ў розных вёсках і вёсках, заўсёды набываю вырабы або прадметы, якімі карысталіся нашы дзяды і прадзеды.

Ідэя ўсталяваць у доме ткацкі станок, а яшчэ лепш-навучыцца ткаць самім, у Віктара і Святланы з’явілася каля 15 гадоў таму, калі яны ездзілі па вёсках Веткаўскага раёна І шукалі унікальныя ручнікі на вяселле дачкі.

– Мы разумелі, што гэты від рукадзелля-выраб даматканага палатна-паступова сыходзіць у нябыт — – тлумачыць Віктар. – Хацелася зрабіць нешта для яго захавання. Гэта стала магчымым пасля таго, як мы набылі дом у Баштане. Зараз другі паверх адведзены пад куток даўніны, дзе знайшлося месца і ткацкаму станку.

Большасць дэталяў да яго жонкі Торопыно набылі на хутары недалёка ад вёскі Неглюбка. Каб сабраць дзеючы станок, Віктар арганізаваў невялікую экспедыцыю: арандаваў прычэп і разам з сябрамі праехаў па хутарах, невялікіх вёсачках Веткаўшчыны. Купляў у жыхароў усё, што мае дачыненне да ткацтва: прыстасаванні для цераблення лёну, верацяна і многае іншае. Спецыялісты Веткаўскага музея стараверства і народных традыцый імя Фёдара Шклярава, да якіх муж і жонка апра-тились за дапамогай, не толькі сабралі адзін з станкоў, але і подоб-рали для яго матэрыял.

— Аказваецца, лён, які цяпер робіцца ў Беларусі, для старых ткацкіх станкоў ўжо не падыходзіць. Ён прызначаны для прамысловай вытворчасці ільняной тканіны, – распавядае Віктар Торапына. — Так што нам прыйшлося чакаць больш за месяц, пакуль знойдзецца падыходнае сыравіну. Спецыялісты музея загрузілі станок ільнянымі ніткамі, якіх хопіць для вырабу 15-метровага палатна шырынёй крыху больш за паўмет-ра. Акрамя таго, адразу падключылі да працэсу 4 педалі-гэта дазваляе майстру выткаць больш складаныя і вытанчаныя ўзоры і арнаменты. А тканіна атрымліваецца рэльефнай і вытанчанай, прызначанай для вырабаў на асаблівыя выпадкі. Для паўсядзённых рэчаў ткалі пры дапамозе 2 педаляў.

У мужа і жонкі Торопыно ў планах — наведаць спецыяльныя курсы ткацкага рамяства, арганізаваныя пры Веткаўскім музеі, каб вырабіць прыгожыя і практычныя рэчы сваімі рукамі, захаваць і перадаць іншым старадаўні і унікальны выгляд рамёствы.

Ірына Грамыка

Фота аўтара

https://sozhnews.by